روفرشی ابریشم یزد یکی از قدیمی ترین انواع روفرشی های شناخته شده است. اقلامی است که توسط عشایری که در آسیای مرکزی، ایران، آناتولی و قفقاز با دام زندگی می کنند ساخته و استفاده می کنند که برای اولین بار از زمان های قدیم شناخته شده است.
بومیان ساکن در آسیای مرکزی به دلیل مهاجرت به غرب برای یافتن مکان بهتری برای زندگی در نتیجه انفجار بزرگ جمعیت، در معرض بسیاری از شرایط آب و هوایی سخت قرار گرفتند.
به همین دلیل شروع به استفاده از پشم بز برای برپایی چادر کردند. از آنجایی که پشم بز بسیار بلندتر و متراکم تر از پشم گوسفند است، سوراخ های چادر بافته شده تخت را بسته و آن را ضد آب می کند.
بعدها این عشایر با استفاده از همان تکنیک ساده بافی، کفپوش هایی را تولید کردند که آن را قالیچه می نامیدند تا از رطوبت کف چادرهایشان محافظت کنند.
بعدها این مردم کوچ نشین شروع به افزودن «پول» به بافت خود کردند. این فرش های پلیسه اولیه کاملاً انعطاف پذیر بودند. عشایر به راحتی می توانستند این قالیچه ها را تا کرده و روی پشت اسب ها بیندازند و در سفرهای طولانی از آن ها به عنوان کیسه خواب استفاده کنند.
هیچ کس دقیقاً نمی داند اولین فرش های پرز گره دار کی و کجا بافته شده است. با این حال، قدیمی ترین فرش پرز باقی مانده در کوه های آلتای پیدا شد.
قالیچه ها عموماً توسط زنان بر روی دستگاه بافندگی به نام «ایستار» بافته می شود. این بافندگی ها به صورت عمودی یا اریب قرار می گیرند و با عبور از نقوشی به نقوش دیگر روی حلقه ای که از پودهای نخی عمودی و افقی به نام ارش و ارگچ تشکیل می شود بافته می شوند.
این نخ ها که پشمی هستند با رنگ حاصل از جوشاندن ریشه و برگ گیاه رنگ می شوند. به این “رنگ ریشه” می گویند. نخ های رنگرزی شده با رنگ های ریشه نیز این ویژگی را دارند که به مرور زمان پژمرده نشوند و حتی درخشندگی دلپذیرتری پیدا کنند.
