باید گفت لباس رزمی دفاع شخصی یک لباس استاندارد است که توسط اعضای نیروهای مسلح و شبه نظامیان کشورهای مختلف پوشیده می شود.
لباس‌ها در طول قرن‌ها تغییرات قابل‌توجهی را پشت سر گذاشته‌اند، از لباس‌های رنگارنگ و استادانه تزئین‌شده تا قرن نوزدهم، تا لباس‌های استتار سودمند برای اهداف میدانی و جنگی از جنگ جهانی اول (1914-1918) به بعد.
این لباس ها به شکل لباس رزمی دفاع شخصی استاندارد و متمایز که برای شناسایی و نمایش در نظر گرفته شده است، معمولاً نشانه ای از نیروهای نظامی سازمان یافته است که توسط یک مقام مرکزی مجهز شده اند.
لباس رزمی دفاع شخصی نه تنها بر اساس واحدهای نظامی متفاوت است، بلکه معمولاً مطابق با کدهای لباس غربی در سطوح مختلف رسمی نیز ارائه می شود: یونیفورم کامل برای لباس رسمی، یونیفورم لباس نامرتب برای لباس نیمه رسمی، یونیفرم لباس رزمی دفاع شخصی خدمات برای لباس غیر رسمی، و یونیفرم رزمی که برابر با لباس غیررسمی است.
گاهی اوقات به دسته لباس رزمی دفاع شخصی، لباس‌های تربیت بدنی اضافه می‌شود. باید بین لباس‌های فرم و لباس قومی تفاوت قائل شد. اگر یک قوم یا فرهنگ خاص به سبک لباس متمایز علاقه داشته باشد، این به راحتی می تواند تصور رزمندگانی با لباس یکنواخت را ایجاد کند.
این موضوع به دلیل ویژگی‌های متمایز (سلاح، زره، سبک مبارزه و لباس بومی) کلاس‌های جنگجوی مؤثر که اغلب کپی می‌شوند، پیچیده‌تر می‌شود.
بنابراین لباس های متمایز و رنگارنگ هوسارهای مجارستانی الگویی برای واحدهای هوسار در سراسر اروپا شد. هنگامی که ارتش بریتانیا شروع به عضوگیری از این گروه‌های قبیله‌ای کرد، کیلت‌ها و اسپوران‌های قبیله‌های هایلند اسکاتلند در لباس هنگ تقطیر شدند.
جنگجویان مزدور یا نامنظم نیز می توانستند مدهای خود را توسعه دهند که آنها را از غیرنظامیان متمایز می کرد، اما در واقع یونیفرم نبودند. لباس های Landsknechte آلمان در قرن شانزدهم نمونه ای از مد نظامی متمایز است. یگان‌های ویژه‌ای مانند Zouaves برای متمایز کردن آنها از نیروهای خط، لباس‌های غیراستاندارد تولید کردند.
